Toualles

Toualles ,véase tovalles

De: GUAL CAMARENA, M. Vocabulario del comercio medieval. Colección de aranceles aduaneros de la Corona de Aragón (siglo XIII y XIV) , Tarragona (1968)

ToualIes, touallons de França (XIII, 109); touales, toualyes de Francia (XII, 101).— El nombre de «tovalles, tovallons» y «tovallolas» se aplicó en nuestro Medioevo a varias manufacturas textiles, como «servilletas, toallas, cubrecamas, manteles, peinadores, cortinas, maseras, fundas de almohada» e incluso al paño antealtar. Es abrumador el número en que aparecen en los inventarios, confeccionados con lino, estopa, algodón, seda, cáñamo, hilo, sarga e incluso «grano de ordio» y «cerristopa»; y con sus clases «alemandiscas», castellanas, de Candía y Cambrai, «brescadas», damasquinas, pelosas, listadas o viadas, con franjas de oro y plata, amarillas, verdes, rojas, llanas, de convento, «escaquiadas», «rexades», etc. (no hemos visto citadas las de Francia). Del germánico «thwahljo».
Citas. Tovallionum de pentinar (1303, publ. Martínez Ferrando, Jaime II, doc. 11). «Cascun dia, con les touales son sobra la taula e començen a menjar» (Llibre del coc, de 1331, fol. 35 v.). Tovallones de xugar manos...; tovallas castellanas (inv. 1362, en BAE, III, 90, art. 35 y 91, art. 52). Toualles d'altar...toualles de care (1468, publ. Piles, Docts. comercio, 136). Toballas para covillar los cálices (inv. 1496, en BAE, VI, 744, art. 35).
Bibliografía. Pottier, lnventaires, v. «toalla». Keller, Vocab Alixandre, v. «tovaja». Dic. Aguiló y Dic. catvalbal., vv. «tovalla, tovalló» y «tovallola». Dic. Corominas, v. «toalla».

Tipo: Ajuar domestico

La voz no ha sido modificada.